8 November 2016, stapten wij weer in het vliegtuig richting Indonesie. Gesterkt door de overweldigende respons op het programma van Omroep Max gingen we weer vele ouderen helpen. Echt hartverwarmend en zeer veel financiële donaties gaan ons helpen “onze mensen” te helpen. Voor een ieder die reeds doneerde: heel, heel hartelijk dank voor uw steun. Blijf vooral helpen. Dan kunnen wij dat ook. Hieronder leest u ons korte reisverslag. Kort in bewoordingen, maar u zult zien, geen korte lijst met mensen die we weer blij hebben gemaakt. Op 10 november zijn we meteen naar Depok gegaan om Thea Jonathans te ontmoeten, zij heeft o.a. de taak op zich genomen om het huis van Cara De Fretes op te knappen en de ziektekostenverzekering van Mw. Helling te verzorgen. Alle kwitanties hebben we inmiddels in goede orde ontvangen. Daarna zijn we naar naar Cara de Fretes-Oliveiro gegaan. Haar koelkast bleek kapot te zijn. Dus we hebben geld gegeven om een nieuwe te kopen. Die is inmiddels aangeschaft. Daarna hebben we mw Waleleng-vd Brugh bezocht, ook in Jakarta.   De dag erna hadden we ook een paar bezoeken gepland. Oa aan de fam. Monteiro. Heel blij waren ze met hun voedselpakket en de stenen klompjes die een Teman had meegegeven. Toen naar mw Jane Hardy. Haar had ik nooit eerder ontmoet. De ontmoeting heeft heel veel indruk op me gemaakt. Oma Jane was erg emotioneel. Zij kon amper lopen en had dringend medicijnen nodig. Natuurlijk hebben we daarvoor geld gegeven. We hadden ook chocoladeletters uit Nederland meegenomen. Wat een feest was dat voor haar en ook zij kreeg een voedselpakket. Afgesproken dat we op 21 november weer bij haar zouden komen s’avonds en dat het keroncong orkest Jaya Buana bij haar thuis een klein optreden zou geven. En weer huilde ze van blijdschap. De volgende dag al vroeg naar Bandung vertrokken. Daar hebben we natuurlijk voedselpakketten uitgedeeld aan de mensen. In alle pakketten zat rijst-olie-kecap-thee-suiker-koffie-wasmiddel-tandpasta- zeep- eieren- bamisoepen-blikken cornedbeef enz. Eerst naar de zusjes van Vonno. Het bleek dat de naaimachine van Margaretha van Vonno kapot was. En paar dagen later hebben wij een nieuwe gebracht. Hun familie had geld overgemaakt, dus daar werd die naaimachine van gekocht. Marcella was behoorlijk ziek, veel hoesten en haar medicijnen waren op. Ook daar hebben we voor gezorgd. Ze is zo broodmager. Toen naar mw. Wilten de Fretes. Winny Wilten de Fretes kreeg natuurlijk ook speculaas. Aangezien ik niet meer zo ver kan lopen heeft Dick de fam. Benninger bezocht. Ik ben in de auto blijven wachten. In Lembang hebben we mw. Wernicke bezocht en haar man Billy Jansz. Ook zij waren erg emotioneel. Niet alleen kon ik een enveloppe afgeven met inhoud afkomstig van een neef, die ze helemaal niet kenden. Wij hebben onze chauffeurs een paar zakken rijst laten kopen. Deze familie kreeg rijst van de kerk, de zgn Beras raskin. Slechte rijst met zand ertussen voor armlastige mensen bedoeld. Binnenkort sturen we de chauffeur Aldy er weer naar toe met een nieuwe voorraad rijst. Nu zijn we ook aan het kijken of we de gaten in de vloer en plafond kunnen laten renoveren. Moet lukken, toch? We hebben de broodnodige naaimachine voor Marcella van Vonno gekocht en gebracht. Nu kan ze weer tasjes ed maken. Ze is al druk bezig. Onze helpers Nawi en Aldy. Zij sjouwden de dozen met inhoud naar de mensen. Dit is bij Pieter Wattimena. inmiddels heeft “Max maakt mogelijk” een nieuw, ruim en schoon huis voor hem gehuurd. Hij sliep gewoon op de grond, wij vonden dat niet zo best ivm zijn gezondheid. En we hebben een nieuw bed voor hem gekocht. Wat een blijdschap. Ze hadden nog nooit eerder een echt bed gehad. Mooi he? Er was een kleine lekkage aan het dak. Daar hebben we dakplaten voor gekocht en pleister. Een tukang heeft inmiddels de boel gerenoveerd. We zijn ook bij mw. Irene Wever geweest . Zij zit in een tehuis bij het Leger des Heils. En natuurlijk bij mw Els Brail, die iedere dag naar ons hotel kwam met aanvullende informatie. Zij wil zo graag naar Nederland en is al allerlei kartonnen dozen aan het vullen met kleding. Ik hoop oprecht voor haar dat Max maakt mogelijk het lukt om haar naar Nederland te krijgen. Ik heb haar verzekerd dat als het lukt zij van ons wel koffers krijgt. Maar ze is niet te houden en blijft inpakken en herpakken. We zijn 3 dagen naar Jokjakarta gegaan. Daar hebben we mijn vrienden die op de Nederlandse Ambassade van Moskou werken ontmoet en we hebben het becakprojekt bezocht. Op mijn verjaardag 21 nov. zijn we s’middags weer naar Jakarta vertrokken, nadat ik s’morgens nog eerst behoorlijk werd verwend in de kampung. Na aankomst in Jakarta direkt naar hotel en meteen naar mw. Jane Hardy waar het keroncong orkest Jaya Buana al zat te wachten. Inmiddels had ik van thuis te horen gekregen dat een donateur een flink bedrag had overgemaakt zodat wij oma Jane konden vertellen dat haar huur voor volgend jaar zal worden betaald. Oma Jane was door het dolle heen. Rest mij nog te vertellen dat het Keroncong orkest voor al het eten had gezorgd en dat oma Jane uit volle borst met hen Daar bij die Molen meezong. Hoe blij kun je iemand maken???? Ter afsluiting hebben we Jaya, de leider van het Keroncong orkest geld gegeven om nieuw zeil voor de voorkamer van oma Jane te kopen. Dat is gebeurd, en ik kreeg het volgende whatsappje namens hem met de foto van de aankoop bon. Graag wil ik namens de achtergebleven Indische Nederlanders alle donateurs bedanken, die het steeds weer mogelijk maken om dit werk zo goed mogelijk te doen.