Dit was de allerzwaarste reis die ik tot nu toe heb gemaakt. Op veel plaatsen geweest en veel ouderen bezocht, waar ik tot nu toe nog niet was geweest.
De eerste twee weken alleen en de laatste week is Joris gekomen.

Ik ben begonnen met een bezoek aan Cara Oliveiro in Jakarta, jullie weten wel, de weduwe van George de Fretes.
Er is veel in haar huis kapot. We hopen dat we in de toekomst geld hebben om dit te kunnen renoveren.

Met Cara ben ik de volgende dag naar de fam. Monteiro geweest. Vlak naast de spoorbaan, een piepklein huisje.

Jakarta is vol, erg druk verkeer met continue opstoppingen waardoor je er uren over doet om ergens te komen.
De dag erna twee bezoeken die erg frustrerend waren. Ik had een lijst van het ANMF, maar die was nog niet bijgewerkt.
Mw. van Zeijll bleek al een jaar geleden zijn te overleden en ook Dhr Oppier. Een hele dag in de auto met dit resultaat.

De derde dag zijn we op bezoek geweest bij mw. Molly Ingleton. Wederom 3 uur rijden om er te komen.
Ik heb haar ontmoet in het huis van haar dochter, want het was niet fijn zitten in haar eigen huis. Dat wilde ze zelf.
Kleding lag overal opgestapeld. Een kledingkast zou geen overbodige luxe zijn.

De dag erna op 17 augustus naar Bandung vertrokken. Dat was helemaal geen pretje. Hari Merdeka, er was bijna geen doorkomen aan.

De eersten die we bezochten waren natuurlijk de dames van Vonno. Twee zussen die naast elkaar wonen. Marcella was helaas niet thuis maar Margaretha wel.

Natuurlijk heb ik voor alle bezochten een grote doos levensmiddelen meegebracht, olie-eieren-rijst-thee-suiker tandpasta en veel bamisoep.
Dit wordt altijd heel erg gewaardeerd.

Ondanks dat de zusjes van Vonno ver buiten Bandung wonen hadden we toch nog even tijd om daarma Irene Wever te bezoeken. Zij verblijft bij het Leger des Heils.

De volgende dag naar mw Wilton de Fretes. Zij verdient wat bij met het bakken en verkopen van gebakken uitjes. Oh oh wat een puinhoop, wat een armoede. Maar een heel lieve en bescheiden vrouw.

We wilden Pieter Wattimena bezoeken maar die was op dat moment niet thuis, dus later terugkomen.

Pieter Wattimena is doof geworden, hij moet dringend naar een dokter en eventueel een gehoorapparaat.Zijn vrouw verzamelt lege plastic flesjes om wat bij te verdienen. Teman Teman Sehati betaalt iedere maand de huur voor hen. Twee kleine kamertjes waar ze met zijn zevenen wonen en met de buurt een gezamelijk toilet en mandikamer delen. Wij blijven doorgaan om zijn huur te betalen.
Hij gaat dat iedere maand ophalen bij mw. Meity Pfaff.

De volgende dag naar mw. Brail. Enkele jaren geleden had ik haar ook al bezocht nadat ze geopereerd was aan borstkanker.
Hier ben ik vreselijk geschrokken.
Vader eervol ontslagen uit het KNIL, ooit de Mulo school doorlopen, perfect Nederlands spreken en nu de behoefte moeten doen in de hoek van de tuin??

De volgende dag kwam ze al vroeg 6.00 u naar mijn hotel met aanvullende informatie. Ze draagt niet de naam van haar vader want die heeft haar nooit kunnen erkennen omdat hij nog getrouwd was in Nederland. Toch heeft ze een dokument dat ze Nederlands onderdaan is.

Daarna ben ik snel naar Cianjur gegaan. 3 uur rijden. Om mw van Letrie te bezoeken. Het kostte mij een dag dit ene bezoekje.

De volgende dag naar Stella Smit. Zij woont op een begraafplaats, ze heeft stroke, kan niet meer lopen en snapt helaas niet alles meer.

Met dank aan Rudy Vetter, die mij voortreffelijk heeft bijgestaan.
In Jokjakarta oa Eddy Verhaaf opgezocht. Op last van de politie heeft hij zijn limonadekarretje moeten verplaatsen, dus het was even zoeken. Maar ik heb hem gevonden en ik kon hem blij maken met een financiele bijdrage van de fam. Boeije en Celine Brouwer.

Toen kwam Joris en zijn we weer naar Jakarta terug gevlogen.
In Depok hebben we 3 mensen ontmoet.

Mw. Yvonne Helling is in principe dakloos, zwerft van familie naar familie. Had al 8 maanden haar assurantie niet kunnen betalen. Hebben we natuurlijk gedaan en ook voor deze maand. Ze heeft Parkinson en kan nu weer medicijnen krijgen. Wij zullen voor haar de assurantiekosten blijven betalen. En we gaan op zoek naar een eigen onderkomen. Ze huilde van blijdschap en toont hier trots haar verzekeringsbewijs.

Dit is Alfons Joseph, van beroep grafdelver, kan dat wegens hoge bloeddruk en suikerziekte niet meer doen . Maakt nu met een sapu lidi graven schoon.
Allemaal zo triest.

 

Omroep Max heeft mij gevraagd om mee te mogen gaan en dit alles te filmen en op de Nederlandse tv uit te mogen zenden.
Dit is in overleg met Henny Neijs van het ANMF gegaan, omdat zij er voor zorgen dat de “oudjes” tweemaandelijks een bijdrage krijgen waar ze eten en dergelijke voor kunnen kopen.
Ik vertrek dus over enkele dagen weer naar Indonesia om de oudjes te steunen en te helpen. Dit keer met een televisiecrew. Het zal weer doodvermoeiend zijn, vooral vlak na zo’n vermoeiende reis, maar voor deze achtergebleven Nederlanders heb ik veel over.

Ik hou jullie op de hoogte,
warme groet,
Francine Tammeling